Picasa 3

 Na dzisiejszej lekcji pracowaliśmy z programem Picasa 3.

Fotografia cyfrowa

 Budowa lustrzanki
















Lustrzanka cyfrowa wyposażona jest w jeden obiektyw (1) i wbudowane w korpus lustro (2), które kieruje światło padające przez obiektyw na matówkę (6, gdzie tworzy się obraz fotografowanego obiektu) i dalej, przez pryzmat pentagonalny (7), do wizjera (8).
Wyjątek stanowią aparaty z nieruchomym lustrem półprzepuszczalnym (np. Sony α55 i α33): część światła odbija się od lustra i trafia do układu AF, a część od początku pada na migawkę (zaś po jej otwarciu – na matrycę). Taka konstrukcja znacząco zmniejsza opóźnienie między wciśnięciem spustu, a otwarciem migawki aparatu. Eliminuje także drgania pochodzące od podnoszącego się lustra, w momencie wykonywania zdjęcia, co ma duże znaczenie przy średnich czasach naświetlania (od ok. 1/60s do ok. 1s). Podobny efekt uzyskuje się stosując mechanizm blokady podniesionego lustra (ang. MLU, Mirror Lock-Up) przed zrobieniem zdjęcia.
Aby umożliwić swobodną obserwację obrazu przez obiektyw przy różnych wartościach liczby przysłony, w lustrzankach stosuje się układ automatycznej przysłony, która przez większość czasu pozostaje całkowicie otwarta, a przymyka się do nastawionej wartości samoczynnie po podniesieniu lustra, tuż przed wyzwoleniem migawki.

 Budowa matrycy
 

Fotografia analogowa

Fotografia– zbiór wielu różnych technik, których celem jest zarejestrowanie trwałego, pojedynczego obrazu za pomocą światła. Potoczne znaczenie zakłada wykorzystanie układu optycznego, choć nie jest to konieczne – fotografia otworkowa, rayografi
                                  


Fotografia analogowa                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                            

 Od swego powstania oparta na chemii światłoczułych związków srebra. Dzieli się na fotografię monochromatyczną i fotografię barwną. Materiały fotograficzne dzieliły się na dwa rodzaje: pierwsze służyły do utrwalenia obrazu w aparacie i produkowane były w postaci klisz ciętych (do aparatów wielkoformatowych – fotografia wielkoformatowa), błon (filmów) perforowanych (do aparatów małoobrazkowych), błon zwojowych najczęściej o szerokości 60 mm (do aparatów średnioformatowych). Obraz zapisany na kliszach przenoszony był na papiery o różnych formatach.


Działanie oka

• Światło przechodzi przez przednią część twardówki – rogówkę;

• wpada do oka przez źrenicę regulowaną tęczówką – kolorową częścią oka;

• przechodzi przez soczewkę, która załamuje promienie świetlne;

• przechodzi przez ciało szkliste;

• promienie padają na wewnętrzną warstwę oka – siatkówkę (gdzie powstaje odwrócony obraz), składającą się z fotoreceptorów – czopków (kolor) i pręcików (kształt i ruch). Plamka żółta – największe skupisko czopków; plamka ślepa – tam nie ma fotoreceptorów, od niej wychodzi nerw wzrokowy;

• poprzez nerw wzrokowy i dalsze składniki drogi wzrokowej impulsy nerwowe są przekazywane do ośrodków wzrokowych kory mózgowej. Bardzo ważna jest obecność rodopsyny w pręcikach i jej podobnych barwników w czopkach.

Elementy ciała rzęskowego, czyli wyrostki rzęskowe, to promieniście ułożone fałdy, które wydzielają ciecz wodnistą (mającą udział w sztywności gałki ocznej), natomiast mięsień rzęskowy umożliwia zmianę krzywizny soczewki, co zmienia jej ogniskową i sprawia, że oko ma zdolność do akomodacji.

Powtórzenie wiadomości

Na dzisiejszej lekcji powtarzaliśmy zdobyte informacje z zakresu pracy z arkuszem kalkulacyjnym.

Praca z arkuszem kalkulacyjnym

W dalszym ciągu praca nad zadaniami .